Sýnýrsýz büyüme, gezegenin ekolojik limitlerine dayandýðý günümüz koþullarýnda sürdürülebilir olmaktan çýkmýþtýr. Büyüme hegemonyasý sadece ekolojik tahribatlara yol açmanýn ötesinde toplumsal, ekonomik ve mekansal eþitsizlikler de yaratmaktadýr. Planlama disiplini toplumsal ve mekansal organizasyonun saðlanmasýnda düzenleyici bir role sahiptir. Bu durum hem ekonomik sistemde hem de düzenleyici pozisyonu sebebiyle planlama disiplininde yeni bir anlayýþý gerekli kýlmakta ve olanak tanýmaktadýr. Bu çalýþma, büyüme odaklý planlamanýn dýþýnda bir kentsel tahayyül aramak üzerinedir. Öncelikle küçülme yaklaþýmýnýn ortaya çýkýþý ve teorik çerçevesi aktarýlmýþtýr. Sonrasýnda küçülme literatüründe kent, mekan ve planlamaya yaklaþým biçimleri Web of Science'ta oluþturulan bir formül üzerinden bibliyometrik bir analizle incelenmiþtir. Elde edilen sonuç üzerinden planlama ve küçülme iliþkisi, iliþkinin kendi dinamiklerinden üretilen Ýmkanlar, Ýttifaklar: Kurumlar ve Müþterekler, Ýhtilaflar: Ölçek ve Kentleþme ve Yöntem: Siyaset ve Planlama Paradigmasý olmak üzere dört kategoride potansiyelleri ve açmazlarý açýsýndan deðerlendirilmiþtir.

Infinite growth is no longer sustainable in today's conditions where the planet is based on its ecological limits. Growth he-gemony not only causes ecological destruction, but also creates social, economic and spatial inequalities. Planning discipline has a regulatory role in ensuring social and spatial organization. This situation requires and enables a new understanding both in the economic system and in the planning discipline due to its regulatory position. This study is about searching for an urban imagination other than growth-oriented planning. First of all, the emergence of degrowth approach and its theoretical frame-work are explained. Afterwards, the approaches to city, space and planning in degrowth literature were examined with a bibliometric analysis using a formula created in Web of Science. Based on the results obtained, the relationship between planning and degrowth has been evaluated in terms of its potentials and dilemmas in four categories: Opportunities, Alliances: Institutions and Commons, Conflicts: Scale and Urbanization and Method: Politics and Planning Paradigm, which are produced from the dynamics of the relationship itself.

Çalýþma, kentsel dönüþüm uygulamalarýnýn anlaþma aþamasýnda yaþanan zorla rýza üretme sürecini mercek altýna alýyor. Kentsel dönüþüm, üçte iki çoðunluðun anlaþma zeminini oluþturduðu ‘rýzaya dayalý’ bir uygulamaymýþ gibi gözükse de bu çoðunluða ulaþma sürecinde ihlal edilen haklar ve psikolojik baskýlar genellikle örtük kalýyor. Saha çalýþmasýnda, mahalle sakinlerinin maruz kaldýðý bu örtük ihlaller gün yüzüne çýktýkça, iþ yeri ortamýndaki hak ihlallerini ifade eden mobbing eylemleriyle kentsel dönüþümün anlaþma aþmasýndaki yýpratýcý deneyimler arasýnda benzerlikler keþfedildi. Böylece mobbing literatürü sahayla birlikte deðerlendirilerek kentsel dönüþüme uyarlandý. Çalýþmaya gömülü teori yaklaþýmý yön verdi ve otoetnografi derinlik kazandýrdý. Çalýþmanýn sahasýný, Ýstanbul’da, Büyük Çamlýca Camii’nin eteklerinde yer alan biri devlet (Kirazlýtepe) diðeri özel sektör (Mehmet Akif Ersoy) öncülüðündeki iki dönüþüm alaný oluþturdu. Anlaþma sürecinde dönüþüme son derece istekli olan aktörler (devlet, geliþtirici, bazý mahalle sakinleri ve aile bireyleri), dönüþümü onaylamayan sakinlerin iletiþim kanallarýný, sosyal iliþkilerini, itibarlarýný, saðlýklarýný ve yapýlý çevrelerini bozmaya yönelik çeþitli mobbing eylemlerini devreye soktu. Bu mobbing eylemlerinin amacý, mahallede yarattýklarý düþmanca ortam yüzünden sakinlerin bezip anlaþmayý onaylamalarýný saðlamaktý. Sonuç olarak, yaþam kali-tesini artýrmayý vaat eden kentsel dönüþüm projeleri, henüz anlaþma aþamasýndayken bile mevcut sakinlerin yaþam þartlarýný ciddi þekilde kötüleþtirir ve mahalleleri yaþanmaz hale getirir. Türkiye’de merkezi otoritenin kentsel dönüþüm proje sayýlarýný büyük oranda artýracaðý söylemleri göz önünde bulundurulduðunda, gelecek yýllarda daha fazla kent sakininin mobbing maðduru olmasý muhtemeldir. Bu nedenle, kentsel dönüþümde mobbing konusunun daha kapsamlý bir þekilde incelenmesi, ispatlanabilir hale getirilmesi ve yasal tanýnýrlýk kazanmasý, anlaþma sürecinin zararlý etkilerini azaltma ve maðdurlarýn haklarýný koruma açýsýndan büyük önem taþýmaktadýr.

The study scrutinizes the coercive consent production process during the agreement phase of urban renewal implementations. Although marketed as a 'consensual' practice based on a two-thirds majority agreement, the rights infringements and psychological pressures during this majority-reaching process generally remain covert. The fieldwork exposed these covert infringements endured by neighborhood residents, revealing parallels between workplace mobbing actions—representative of rights violations—and the detrimental experiences during urban transformation agreements. Consequently, mobbing literature was evaluated along with the fieldwork and adapted to urban renewal. The research, guided by a grounded theory approach and enriched with autoethnographic data, was conducted in two neighborhoods on the outskirts of the Grand Çamlýca Mosque in Istanbul: stateled Kirazlýtepe and privatelyled Mehmet Akif Ersoy. During the agreement process, actors highly eager for renewal (the state, developers, some neighborhood residents, and family members) implemented various mobbing actions to disrupt the communication channels, social relationships, personal reputations, health, and built environments of residents, aiming to coerce them to approve the agreement by creating an hostile atmosphere. Consequently, urban renewal projects, which promise to enhance residents' quality of life, severely deteriorate the living conditions of existing residents even during the agreement phase and render the neighborhoods uninhabitable. Given the projected increase in such projects in Turkey, more urban residents may face mobbing in the future. Therefore, a more comprehensive investigation of mobbing in urban renewal, making it provable and legally recognized, is crucial for mitigating the harmful effects of the agreement process and protecting the rights of the victims.

Bu çalýþma, Ýstanbul Haliç havzasýnda yer alan tersanelerin kapatýlma sürecini konu etmektedir. Haliç Tersanelerinin üretim iþlevine son verilerek, kültür sanat endüstrisi fonksiyonlarý ile yeniden yapýlanmasý yönündeki kararlar, güncel kentsel siyasete konu olmaya devam ediyor. Kent hareketleri, tersanelerin üretime devam etmesini savunurken; ulusal ve kentsel düzeydeki yönetimler ise dünya örneklerine vurgu yaparak, tersanelerin kapatýlmasý yönünde kararlar almýþtýr. 2000 yýlýnda tersaneler kapatýlmýþ ve bin yüz kiþinin iþine son verilmiþtir. Ýþten çýkarmalarýn yüksek olmasý, sadece tersane deðil, tersane çevresindeki yaþamý da dramatik biçimde etkilemiþtir. Fakat kapatýlma kararý kamuoyunda destek bulmamýþ ve 13 yýl sonra yükselen muhalif tepkiler ile bir dayanýþma platformu doðmuþtur. 2013 yýlýnda “Haliç Dayanýþmasý” bu süreci, eski tersane çalýþanlarýnýn, sendikalarýn, meslek odalarýnýn ve tersane bölgesinde yaþayan kentlilerin talepleriyle örgütlemiþ ve “sanayisizleþme”ye alternatif bir tutum ortaya koymuþtur. Tam 6 yýl sonra bu talepler kýsmen de olsa sonuç vermiþ ve tersanelerin bir bölümünde üretimin devam ettirilmesi politikasý benimsenmiþtir. “Üretime devam etme” seçeneði, yerel yönetim ile merkezi yönetim arasýnda gerçekleþen çatýþma ve onu izleyen bir hukuk mücadelesinin kazanýmý ile sonuçlanmýþtýr.

This study focuses on the closure process of the dockyards located in the Golden Horn basin of Istanbul. The decision to end the production function of the Haliç Dockyards and restructure them with culture and arts industry functions continues to be the subject of current urban politics. While urban movements advocate for the dockyards to continue production, national and city governments have taken decisions to close the dockyards by emphasizing world examples. In 2000, the dockyards were closed and one thousand and one hundred people were got fired. The high level of layoffs had a dramatic impact not only on the dock-yards but also on life around the dockyards. However, the closure decision did not attract public support and 13 years later, a solidarity platform was initiated with rising opposition reactions. In 2013, the “Haliç Solidarity” organized this process through the demands of former dockyards employees, trade unions, professional chambers and urbanites living in the dockyards area and put forward an alternative stance to “deindustrialization.” Exactly 6 years later, these demands have partially yielded results and a policy of resuming production in some of the dockyards has been sustained. The “continuation of production” option resulted in a conflict between the local and the central government and completed in gain of legal struggle following the conflict.

Bu çalýþmanýn amacý, Mersin metropoliten bölgesinde yaþayan insanlarýn sosyoekonomik durumlarý ile gürültü maruziyeti arasýnda bir iliþki olup olmadýðýný ve varsa bu iliþkinin yönünü ortaya koymaktýr. Bu amaçla Mersin Büyükþehir Belediyesi ve TÜBÝTAK (Marmara Araþtýrma Merkezi) arasýnda imzalanan bir protokol çerçevesinde yürütülen proje kapsamýnda üretilen gürültü haritalarý ile bir grup deðiþken (bina yoðunluðu, arazi kullaným türü, bölgede yaþayanlarýn sosyo-ekonomik durumu, kentsel makroform geliþim dönemleri) incelenerek aralarýndaki iliþki ortaya konulmaya çalýþýlmýþtýr. Çalýþma sonucunda Mersin Büyükþehir Bölgesinde yaþayan nüfusun 2/3'ünün (649.000 kiþi) gündüz 50 dB'den fazla gürültüye maruz kaldýðý tespit edilmiþtir. Sosyoekonomik durum ile gündüz gürültüsüne maruz kalma arasýnda ters bir iliþki olduðu; bina yoðunluðu (taban alaný oraný) arttýkça gündüz gürültüsüne maruz kalma düzeyinin arttýðý; kentin yeni geliþen bölgelerinde gündüz gürültüsüne maruz kalma düzeyinin azaldýðý; konut kullanýmýndan karma kullanýma geçildikçe gündüz gürültüsüne maruz kalma düzeyinin arttýðý gözlenmiþtir. Baþka bir deyiþle, gündüz gürültüsüne maruz kalma ile sosyoekonomik durum arasýnda doðrudan bir iliþki olduðu ortaya çýkmýþtýr. Bu bulgu, yurt dýþýnda, özellikle ABD ve Kuzey Amerika'da araþtýrýlan örneklerle tutarlýdýr.

The aim of this study is to show whether there is any relationship between noise exposure and the socioeconomic status of people living in Mersin metropolitan region and the direction of this relationship if it exists. For this purpose, with the noise maps produced within the scope of the project carried out within the framework of a protocol signed between Mersin Metropolitan Municipality and The Scientific and Technological Research Council of Turkey (Marmara Research Center), a group of variables (building density, land use type, socio-economic status of the people living in the region, urban macro-form development periods) was examined to reveal the relation between them. As a result of the study, it was found that 2/3 of the population (649.000 people) living in the Mersin Metropolitan Region is exposed to daytime noise of more than 50 dB. It is observed that there is an inverse relationship between socioeconomic status and exposure to daytime noise; as the building density (floor area ratio) increases, the level of exposure to daytime noise increases; the level of exposure to daytime noise has decreased in newly developed areas of the city; the level of exposure to daytime noise increases as the transition from residential use to mixed-use. In other words, it has been manifested that there is a direct relationship between daytime noise exposure and socioeconomic status. This finding is consistent with examples investigated abroad, especially in the USA and North America.

Çocuklarýn fiziksel ve zihinsel geliþimi açýsýndan önemli mekânlar olan þehirler genellikle yollar, kenarlar, düðüm noktalarý, bölgeler ve iþaret öðeleri ile tanýmlanýr. Bu çalýþmanýn amacý, günümüzde mekânla etkileþimleri sýnýrlý olan çocuklarýn kente yönelik algýsal yaklaþýmlarýný belirlemek, sosyal, doðal ve tarihi çevrelerle etkileþimlerini ölçmektir. Araþtýrma alaný Trabzon ili Ortahisar ilçesini kapsamaktadýr. Çalýþmanýn metodoloji kýsmý sözlü anketler ve zihinsel haritalarý içermektedir. Altý ortaokul, farklý sosyoekonomik bölgelerden rastgele seçilmiþ ve ilçenin çeþitli yerlerinden temsil saðlanmýþtýr. 256 anketten ve 192 zihinsel haritadan elde edilen veriler MAXQ-DA 2020 Analytics Pro kullanýlarak analiz edilmiþtir. Jaccard benzerlik endeksi, anketler için ortalama %91,23 ve zihinsel haritalar için %54,80 ortalama benzerlik göstererek veri gü-venilirliðini doðrulamýþtýr. Bulgulara göre; sözel verilerde düðümlerin sýklýðý baskýnken, görsel verilerde iþaret öðelerinin daha yoðun olduðu görülmüþtür. Ayrýca iþaret öðeleri ile tarihi yerler arasýnda anlamlý bir iliþki tespit edilmiþtir (Spearman korelasyonu=0,744, N=256). Sonuç olarak þehrin kuzey kýsmýnýn çocuklarýn zihninde daha anlaþýlýr olduðu ortaya çýkmýþtýr.

Cities, which are significant spaces for the physical and mental development of children, are typically defined by paths, edges, nodes, districts and landmarks. The aim of this study is to identify the perceptual approaches of children, whose interactions with their surroundings are currently limited, towards the city, and to measure their interactions with social, natural, and historical environments. The research area encompasses the Ortahisar district of Trabzon province. The methodology of the study includes verbal surveys and mental maps. Six middle schools were randomly selected from different socio-economic regions to provide representation from various parts of the district. Data obtained from 256 surveys and 192 mental maps were analyzed using MAXQDA 2020 Analytics Pro. The Jaccard similarity index validated data reliability, showing an average similarity of 91.23% for surveys and 54.80% for mental maps. According to the findings, while nodes were predominant in verbal data, landmarks were more prominent in visual data. Moreover, a significant relationship was found between landmarks and historical sites (Spearman correlation = 0.744, N=256). Consequently, it was revealed that the northern part of the city is more comprehensible in the minds of children.

Literatürde mekan analizi ile ilgili birçok çalýþma olmasýna raðmen, eþik mekanlarýnýn analizi yeterince ilgi görmeyen bir konudur. Bu yetersizliði gidermek amacýyla çalýþma, literatürdeki boþluða yanýt olarak geliþtirilen eþik mekan tespit ve analiz yaklaþýmý önerisinin Adapazarý/ Sakarya kent merkezindeki Atatürk Parký/Þemsiyeli Bahçe örneðinde test edilmesini amaçlamaktadýr. Gerçekleþtirilen üç aþamalý çalýþma, ilk aþamada potansiyel eþik mekanlarýnýn belirlenmesi; ikinci aþamada analiz edilecek eþik mekanýnýn potansiyel eþik mekanlarý arasýndan seçimi, döküman analizi ve bu eþik alanýnýn yerinde tespiti; üçüncü aþamada ise davranýþsal haritalama tekniði kullanýlarak seçilen potansiyel eþik mekanýnýn yerinde gözlemlenmesi ile gerçekleþtirilmiþtir. Çalýþmada kullanýlan gözlem kriterleri (gözlem günleri, aralýklarý, gözlemlenen mekan sayýsý ve kullanýlan ek teknikler), literatürdeki araþtýrmalardan referans alýnarak eþik mekanlarýn araþtýrýlmasýný mümkün kýlacak þekilde yapýlan önerilerle geliþtirilmiþtir. Bu sayede davranýþsal haritalama yöntemine daha net bir iþ akýþý kazandýran, eþik mekanlarýn analizi için ise daha spesifik ve amaca uygun olarak önerilen bir tespit ve analiz modeli açýklanmýþ ve bir vaka çalýþmasýnda denenmiþtir. Çalýþma sonucunda yerinde gözlemlenen mekanýn yorumlanmasýyla eþik mekanlarýnýn birçok farklý boyutta eþik içerebildiði ortaya çýkarýlmýþtýr. Çalýþma eþik mekanlarýn veya genel olarak mekanlarýn analizi için bir yol haritasý önermektedir, dolayýsýyla mekanlarý tanýmlayan eylemleri gözlemlemek ve bu eylemlere uygun tasarýmlar oluþturmakla ilgilenen araþtýrmacýlar için deðerli veriler içermektedir.

While there are several studies on space analysis in the literature, the analysis of threshold spaces is a subject that has received insufficient attention. To address this insufficiency, the study aims to test the approach proposed for the detection and analysis of threshold spaces, using the example of Atatürk Park/ Þemsiyeli Bahçe (Umbrella Garden) in the city center of Adapazarý / Sakarya, Turkey. The three-stage study was carried out by determining potential threshold spaces in the first stage; selecting the threshold space to be analyzed among potential threshold spaces and conducting the document analysis and on-site detection of this threshold area in the second stage; and observing the selected potential threshold space using the behavioral mapping technique in the third stage. The observation criteria used in the study (observation days, periods, the number of observed places and the additional techniques used) were developed by taking reference from research in the literature. In this way, a detection and analysis model that provides a clearer workflow to the behavioral mapping method and is more specific and suitable for the analysis of threshold spaces was explained and tested with a case study. As a result of the study, by interpreting the space observed on site, it was revealed that threshold spaces can contain thresholds of many different sizes. The study proposes a roadmap for the analysis of threshold spaces or spaces in general, containing valuable data for researchers interested in observing the actions that define spaces and creating designs appropriate to these actions.

Atýk yönetimi ve çevre kirliliði kontrolü gibi kamu hizmetlerinin saðlanmasý, sorumluluðun yerel yönetimlerde olduðu sürdürülebilirlik tartýþmalarýnýn merkezinde yer alýyor. Geleneksel atýk yönetimi yöntemleri katýlýmcý çerçevelerde yeni perspektiflerden yoksun olsa da yerel yönetimler için yeni bir atýk yönetiþim çerçevesine çok boyutluluk ve veriye dayalý analitik yaklaþýmýnýn getirilmesine de güçlü bir ihtiyaç vardýr. Bu araþtýrmanýn temel amacý, yerel yönetimlerin tek baþýna hizmet saðlayýcý olarak deðil, rolünün "orkestra þefi" olarak deðiþtiði bilgi çaðýnda yenilikçi, veriye dayalý ve bütüncül bir atýk yönetiþim çerçevesi tasarlamaktýr. Çerçeve, kiþi baþýna düþen atýk miktarýnýn þehir ortalamasýnýn üzerinde olduðu Ýstanbul Metropol Bölgesi'nde bulunan Kadýköy Belediyesi için geliþtirilmiþtir. Araþtýrmanýn metodolojisi, politik, organizasyonel, davranýþsal ve teknolojik olmak üzere dört boyutlu bir çerçevede veri toplayabilen ve yönetebilen Web-CBS tabanlý katýlýmcý bir platformu içermektedir. Her boyut ayný zamanda Sürdürülebilir Kalkýnma Hedefi 11'in yerel baðlamda operasyonel hale getirilmesini destekleyebilecek belirli bir dizi göstergeyle birlikte tanýtýlmaktadýr. Kadýköy ilçesinde toplanan veriler ile belediye için ticari iþletmelere yönelik sürdürülebilir, yenilikçi ve operasyonel bir atýk yönetiþim modeli önerisi geliþtirilmiþtir. Sonuçlar, atýk toplamayla ilgili verilerin bir Web-CBS platformunda bulunmasýnýn ve eriþilebilirliðinin, katýlýmcý bir yönetiþim çerçevesinde önemli bir rol oynadýðýný göstermektedir. Ayrýca ticari iþletmeler arasýndaki “farkýndalýk” ve “iþbirliðine açýklýk”, atýk davranýþýnda yerel yönetimin anlamasý ve analiz etmesi gereken önemli faktörlerden bazýlarýdýr. Bu çalýþma 100/2000 YÖK doktora bursu ile desteklenmiþtir.

The provision of public services such as waste management and environmental pollution control lies at the heart of sustainability discussions where the responsibility is retained by local governments. While conventional methods of waste management lack new perspectives in participatory frameworks, there is also a strong need to introduce multi-dimensionality and data-driven analytics approach to a new waste governance framework for local governments. The main objective of this research is to design an innovative, data-driven and holistic waste governance framework for local governments in the information age where the role shifts as an “orchestra chef”, not alone-and-only service provider. The framework is developed for Kadikoy Municipality of Istanbul Metropolitan Area where the amount of waste per capita is higher than the average of the whole city. The methodology of the research incorporates a Web-GIS based participatory platform that can collect and manage data within a four-dimensional framework: political, organizational, behavioral and technological. Each dimension is also introduced with a specific set of indicators that can support the operationalization of SDG 11 in a local context. Results indicate that the availability and accessibility of waste collection related data on a Web-GIS platform plays a pivotal role in a participatory governance framework. Additionally, “awareness” and “openness to cooperation” among commercial enterprises are some significant factors in waste behavior where a local government may need to understand and analyze. This study was supported by a 100/2000 YÖK doctoral scholarship.

Yaklaþýk son 10 yýldýr ortak çalýþma alaný kavramý ve etkileri bilimsel olarak tartýþýlmaya baþlamýþ mekânsal düzenlemelerden biri olarak karþýmýza çýkmaktadýr. Pratikte de birçok farklý türden kullanýcýnýn çalýþmak için tercih ettiði bu alanlarýn deðiþen dünya koþullarýyla iliþkilendirilerek yaratmýþ olduðu etkiler sosyal, ekonomik, fiziksel ve mekânsal olarak farklý disiplinlerde ele alýnmaktadýr. Bazý araþtýrmalar, oluþumu sosyal etkileþime olanak saðlayan, iþbirliklerinin ve firmalar arasý bilgi paylaþýmýnýn gerçekleþebileceði potansiyel yenilikçilik merkezleri olarak görmektedir. Bu çalýþmada, belirtilen katkýnýn varlýðýný deðerlendirmek üzere, Scopus veri tabaný taramasý üzerinden elde edilen araþtýrmalar VOSViewer ve MAXQDA programlarý kullanýlarak içerik analiziyle irdelenmiþtir. Ýlgili kaynaklarda, ortak çalýþma alanlarýnýn bilgi paylaþýmý, iþ birliði ve yenilikçiliði olumlu yönde etkilediðine dair temel bir kaný bulunmakla birlikte, eleþtirel yaklaþan çalýþmalarda bu iliþkinin varlýðýnýn belli koþullara ve baðlama göre deðiþtiði ifade edilmektedir. Mikro ölçekte dikkat çeken deðerlendirmelerde, neo-liberal politikalarý benimseyen batý ülkelerindeki bireyselliði ön plana çýkaran yaklaþýmlarýn topluluk olma ve birlikte çalýþma kültürünü baltaladýðý ifade edilmektedir. Makro ölçekte de ortak çalýþma alanlarýnda bi-reylere ve topluluða býrakýlan yenilikçi süreçlerin deðer üretmeye katký saðlayabileceði ama dýþ kaynaklarla beslenmeyen bu yapýlarýn zaman içinde kilitlenme etkisiyle sürdürülebilirliðinin riske gireceði belirtilmektedir. Önemli araþtýrma alaný vadeden ortak çalýþma alaný ve yenilikçilik iliþkisinin geliþmekte olan ülke örnekleri üzerinden bütüncül bir anlayýþla çok disiplinli ve karma yöntemlerle incelenmesi yazýna deðerli katkýlar saðlayacaktýr.

For about the last ten years, the concept of coworking space and its effects have been one of the spatial arrangements that have begun to be discussed scientifically. In practice, the effects of these spaces, which are preferred by many different types of users to work with changing world conditions, are discussed in various disciplines in social, economic, physical, and spatial terms. Some studies see them as potential innovation centers, enabling social interaction, collaboration, and information exchange between firms. In this study, to assess the existence of this contribution, articles obtained through a search of the Scopus database were examined through content analysis using the VOSViewer and MAXQDA programs. Although there is a general belief that coworking spaces have a positive impact on knowledge sharing, collaboration, and innovation, some studies claim that this relationship varies according to certain conditions and contexts. Evaluations focusing on the micro level suggest that approaches that emphasize individualism in Western countries with neoliberal policies undermine the culture of community and collaboration. Studies at the macro levels claim that innovative processes left to individuals and communities in coworking spaces can contribute to value creation, yet the sustainability of these structures, which are not fed by external resources, is threatened by the lock-in effect over time. Analyzing the relationship between coworking spaces and innovation using a holistic, multidisciplinary and mixed-methods approach with the example of developing countries will provide valuable contributions to the literature.

Kentlerin ekonomik, sosyal ve yönetsel iliþkilerin að ve düðümleri üzerinden karmaþýk kentsel sistemler olarak ele alýndýðý bir dönem içerisindeyiz. Bu çalýþma, planlamada mekan, tanýmý ve kavramsallaþtýrmasýnýn doða bilimleri temelli deðiþimini ve bu deðiþimin kentsel modelleme yaklaþýmlarý üzerindeki etkisini incelemektedir. Çalýþmada mekaný mutlak, kavramsallaþtýrmalarýný ise statik ve deterministik olarak ele alan geleneksel modellerden karmaþýk kent modellerine geçiþ tartýþýlmaktadýr. Dönüþen bilim anlayýþý çerçevesinde kentlerin karmaþýk yapýlar olarak ele alýnmasý ve modellenmesi, kentleri anlama ve yönlendirme biçimlerimiz ile planlama yaklaþýmýmýz ve pratiðimiz açýsýndan önemlidir. Bu doðrultuda, kentsel mekanýn kavramsallaþtýrýlmasýndaki temel etmenler olan mekan-zaman ve insana iliþkin anlayýþýn, bilimsel düþüncenin, kavramlarýn ve teorilerin deðiþimine yer verilmiþtir. Karmaþýk sistem yaklaþýmýnýn temel özelliklerini barýndýrarak kentlerin ve kentsel sistemlerin modellenmesinde kullanýlan temel modeller olan daðýlan, sinerjetik, fraktal, hücresel öziþleme ve ajan tabanlý, kum yýðýný ve küçük dünya kent modelleri açýklanmaktadýr. Çalýþma, kentsel modelleme ve planlama alanýnda yeni teorik ve metodolojik yaklaþýmlarýn tanýtýlmasýna katkýda bulunmakla beraber, bu alandaki bilgi birikimini zenginleþtirmeyi ve mevcut yaklaþýmlarýn sýnýrlýlýklarýný aþacak þekilde karmaþýklýk teorisinin yöntem ve modellerini kentsel mekanýn hesaplama, analiz ve tahmin araçlarý olarak tanýtmayý amaçlamaktadýr. Ayrýca, karmaþýklýk teorisinin kentsel planlama süreçlerine entegrasyonunun önemini vurgulamakta, kentlerin kendi kendini örgütleyen dinamik sistemler olduðu sonucu kapsamýnda kentsel stratejiler oluþturulurken daha esnek ve adaptif yaklaþýmlar benimsemesi gerektiði tartýþýlmaktadýr.

We are in an era where cities are regarded as complex urban systems through networks of economic, social, and adminis-trative relationships. This study examines the transition of the concept and conceptualization of space in planning, grounded in natural sciences, and its impact on urban modeling approaches. The shift from traditional models, which view space as absolute and their conceptualizations as static and deterministic, to complex urban models is discussed. The core characteristics of classical planning approaches and the features retained within complex system approaches are presented. Within the frame-work of changing scientific understanding, the importance of considering and modeling cities as complex structures is emphasized for its significance in understanding and guiding cities, as well as in planning practice. The changes in the understanding of space-time and human, scientific thought, concepts, and theories in the conceptualization of urban space are addressed. The key models used in modeling cities and urban systems that embody the core features of the complex system approach, including dissipative, synergetic, fractal, cellular automata, agent-based, sandpile, and small-world city models, are explained. This study aims to introduce new theoretical and methodological approaches in urban modeling and planning, enriching the knowledge base and surpassing the limitations of existing approaches. The models of complexity theory are proposed as tools for the computation, analysis, and prediction of urban space. Additionally, the importance of integrating complexity theory into urban planning processes is emphasized, arguing that urban strategies should adopt more flexible and adaptive approaches, given that cities are self-organizing dynamic systems.