Kentlerin geliþiminde ve dönüþümünde 1980 yýlý ve sonrasýnda gayrimenkul sektörünün rolü artmýþtýr. Sektördeki giriþimcilerin amacý kurallarý, bürokrasiyi ortadan kaldýrmak, arsa ve arazi planlamasý için yeni plan uygulama araçlarýný kullanmaya baþlamak olmuþtur. Bu süreçte sýnýrlý kamu maliyesiyle küçülen devlet, büyüyen toplumsal tercihler ve artan bireysel sorumluluklar karþýsýnda planlamanýn bütün bu eðilimlere karþý direncinin geliþemediði (Sorensen, T. 1994), kontrol ve koordine eden rolünün ötesinde mülkiyet haklarý ile planlama sistemleri arasýndaki iliþkiyi düzenleyen bir kimlik kazandýðý görülmüþtür (Krueckeberg, D. A. 1995). Kentsel arsalarda ve arazilerde özel mülkiyetin varlýðý da planlamada, kamu-özel-sivil toplum ortaklýðý ve iþbirliðine esas hukuk ve ekonomi sistemleri arasýndaki iliþkileri düzenleyen (Geuting, E. 2007), mülkiyetin kullanýcý haklarýný ve usüllerini tanýmlayan uygulama araçlarýnýn geliþtirilmesini kaçýnýlmaz kýlmýþtýr (Buitelaar, E. 2003; Webster, C., Lai, L. C. W. 2003). Kentlerin geliþiminde ve dönüþümünde mülkiyet haklarýnýn yönetiminde bireysel teþvik unsurlarýný ve kriterlerini dikkate alan, bu teþvik unsurlarýnýn ve kriterlerinin toplum tarafýndan kabullenilmesi sonucunda uzlaþý ortamýný saðlayan, iþlem maliyetlerini düþüren, mülkiyet haklarýnýn dolaylý kullanýmýna ve deðiþimine imkan tanýyan demokratik, katýlýmcý plan uygulama aracý olarak imar haklarý transferi plan uygulama aracý da bu amaçla geliþtirilmiþtir. Yapýlan araþtýrmalarda, ülkeler arasýnda kentlerin geliþiminde ve dönüþümünde farklý planlama araçlarý ile yapýlan uygulamalarýn transferlerinin ilham, öðrenme ve adaptasyon gücüne baðlý olarak arttýðý, her ülkenin mikroda bireylerine, kurumlarýna ve kuruluþlarýna esas temel kabulleri ile kurumsal tasarýmlarýný geliþtirdiði, makroda genel kabullerin ise zaman içinde deðiþebildiði, kurumsal tasarýma esas kurumsal çevrelerin de geliþtirilebildiði ortaya konulmuþtur (Lndblom, C. E. 2001; North, D. 2002). Bu doðrultuda imar haklarý transferi plan uygulama aracýnýn kurumsal çevresini tanýmlayan genel kabuller belirlenmiþ, kurumlardan, kuruluþlardan ve kurallardan oluþan kurumsal tasarýmlarýn ise her ülkenin kendi gerçeklerine göre geliþtirilebileceði öngörülmüþtür (Ansel, C., Gash, A. 2008; Jansen-Jansen, L., Spans, M., Van Der Veen, M. 2009). Bu çalýþmada da imar haklarý transferi planlama aracýnýn kurumsal tasarýmýný geliþtirecek genel yaklaþýmlar belirlenmiþ ve irdelenmiþtir.

After the 1980s, in new institutional economics, in urban development and urban transformation, the role of the real estate sector has increased. The purpose of the real estate’s entrepreneurs is to eliminate the bureaucracy and start using the new urban planning rules for land and urban planning. Within this period, the state has waned with the presence of growing social preferences and increasing individual responsibility. It is also determined that planning not develops resistance against the all of these tendency (Sorensen, T. 1994) and besides it has gained new identity beyond the controlling and coordinating role that regulate the relationship between property rights and urban planning system (Krueckeberg, D. A. 1995). The existence of private property in land and urban land developed, the urban planning tool which regulating the relationship between public-private-civil society partnership and basis for cooperation law and economic systems (Geuting, E. 2007) and identifying the user rights and procedures indispensably (Buitelaar, E. 2003; Webster, C., Lai, L. C. W. 2003). It has been determined that urban planning tool which is called the transfer of development rights have developed at this stage; as considering the individual incentives factor and criteria in the development and transformation of the city, enabling the reconciliation environment as a result of the acceptance of these incentives and criteria by the community, reduce transaction costs, allowing the use of property rights and democratic change indirectly. It has also been determined that the transferring of the applications, carried out through different planning tools in urban development and regeneration between the countries that increased depending on inspiration, learning and transplantation. Although each country develops their basic acceptances and institutional designs original to the individual, agents and institutions, in the micro level, the general acceptances can change in macro level in due course, in institutional environments due to the institutional designs in micro level (Lndblom, C. E. 2001; North, D. 2002). In this respect, general assumptions that identify the institutional environment of development rights transfer’ plan application tools as for the institutional design that consists of the institutions, organizations, and rules are considered to be developed according to the realities of each country (Ansel, C., Gash, A. 2008; Jansen-Jansen, L., Spans, M., Van Der Veen, M. 2009). In this study also the general assumption of the development rights transfer’ plan application tools is determined as for the institutional design.

The existence of private property in land and urban land developed, the urban planning tool which regulating the relationship between public-private-civil society partnership and basis for cooperation law and economic systems (Geuting, E. 2007) and identifying the user rights and procedures indispensably (Buitelaar, E. 2003; Webster, C., Lai, L. C. W. 2003). It has been determined that urban planning tool which is called the transfer of development rights have developed at this stage; as considering the individual incentives factor and criteria in the development and transformation of the city, enabling the reconciliation environment as a result of the acceptance of these incentives and criteria by the community, reduce transaction costs, allowing the use of property rights and democratic change indirectly.

It has also been determined that the transferring of the applications, carried out through different planning tools in urban development and regeneration between the countries that increased depending on inspiration, learning and transplantation. Although each country develops their basic acceptances and institutional designs original to the individual, agents and institutions, in the micro level, the general acceptances can change in macro level in due course, in institutional environments due to the institutional designs in micro level (Lndblom, C. E. 2001; North, D. 2010). In this respect, general assumptions that identify the institutional environment of development rights transfer' plan application tools as for the institutional design that consists of the institutions, organizations, and rules are considered to be developed according to the realities of each country (Ansel, C., Gash, A. 2008; Jansen-Jansen, L., Spans, M., Van Der Veen, M. 2009). In this study also the general assumption of the development rights transfer' plan application tools is determined as for the institutional design.

Yeni bir iþ kuran ya da kendi iþinin sahibi olan kadýn giriþimcilerin sayýsý son yýllarda hýzla artmaktadýr. Kadýn giriþimciler artýk sadece geleneksel sektörlere deðil, ileri teknolojiyle ilgili sektörlere de giriþ yapmaktadýr. Giriþimcilik üzerine yapýlan çalýþmalarýn daha çok erkek giriþimciler üzerine odaklanmasý ve kadýn giriþimcilerin çoðunlukla geleneksel sektörlerde yer aldýðýnýn kabul edilmesi, geleneksel olmayan bir sektör olarak ileri teknoloji sektöründe kadýn giriþimciliðinin araþtýrýlmasýný önemli kýlmaktadýr. Çalýþma kapsamýnda, Ankara’da ileri teknoloji sektöründe yer alan firma sahibi veya firma ortaðý pozisyonundaki kadýn giriþimciler araþtýrýlmaktadýr. Araþtýrmada kadýn giriþimcilerin sahip olduðu ileri teknoloji firmalarý, bu firmalarýn yýðýlma mekanlarý olarak görülen teknoloji geliþtirme bölgeleri (TGB) ile bu bölgeler dýþýnda kalan alanlarda, sektörel ve mekânsal farklýlýklar açýsýndan karþýlaþtýrýlmaktadýr. Kadýn giriþimcilerle yapýlan derinlemesine görüþmelerle; giriþimci özellikleri, firmanýn niteliði ve firma performansý, ve firmanýn mekânsal yer seçimi detaylý olarak deðerlendirilmektedir. Tüm bu özellikler açýsýndan ileri teknoloji sektörünün, özellikle kadýn giriþimciliði desteklemeye açýk bir potansiyel oluþturduðu ve sektörün kadýn giriþimcilere çeþitli imkanlar yarattýðý ortaya konulmaktadýr.

In the recent years, the number of women starting and owning a business has increased dramatically and women entrepreneurs have begun to enter high technology sector near traditional ones. As the recent studies on the entrepreneurship focus especially on male entrepreneurs and as the women entrepreneurs are regarded as working generally in traditional sectors, the researches about women entrepreneurs in non-traditional high-tech sector carry great importance. Within this scope, the study examines the women entrepreneurs acting as the owner or partner of the firms in high-tech sector in Ankara. The sectoral and spatial differences of women owned high-tech firms are compared in technology development zones, which are found to be the agglomeration spaces of high-tech firms, and out of these zones. In the study, in-depth interviews realized with female entrepreneurs are evaluated in details under three parts: characteristics of entrepreneurs, firm quality and performance of the firm, and location choices of the firm. It is found out that high-tech sector forms a potential for woman entrepreneurship and it creates various opportunities for supporting woman entrepreneurs.

Tarih boyunca kentlerin ayrýlmaz parçalarýndan biri olan kamusal mekânlara 1980’li yýllarýn baþlarýndan itibaren kamu ve özel sektör yaný sýra, farklý toplumsal kesimlerin ilgisinin hýzla artmasýna paralel olarak, kentsel dönüþüm projeleri, kent pazarlama ve markalaþtýrma programlarý aracýlýðýyla, tasarým açýsýndan yüksek kaliteli kamusal alanlar inþa edilmeye baþlanmýþtýr. Küreselleþme ve neo-liberal kentleþmenin etkisinde oluþan bu geliþmeler, uzun bir süredir kentlerde ihmal edilmiþ olan kamusal mekânlarýn iyileþtirilmesi ve bu mekânlarýn çok yönlü rollerini saðlýklý ve etkin olarak yerine getirebilmeleri açýsýndan olumludur. Ancak, endüstri-sonrasý kentlerde son yýllarda geliþtirilen kamusal mekânlar, bazý rolleriyle ön plana çýkmaktadýr. Bu araþtýrma, 1980’lerden itibaren geliþen kentsel dönüþüm ve kamusal mekân yazýnýný inceleyerek, endüstri-sonrasý kentlerin kamusal mekânlarýnýn deðiþen ve evrilen rollerini irdelemeyi amaçlamaktadýr. Makalenin birinci bölümünde, kentlerde kamusal mekânlarýn rolleri tanýmlanmaktadýr; ikinci bölümde, 1980’lerin baþýndan itibaren kamusal alanlara artan ilginin nedenleri incelenmektedir. Üçüncü bölüm, endüstri-sonrasý kentlere özgü kamusal mekân tiplerinin ve özelliklerinin tanýmlanmasýna ayrýlmýþtýr. Dördüncü bölümde ise, bu kamusal mekânlarýn rollerinin nasýl deðiþtiði, 1980’lerden itibaren uygulanan planlama ve tasarým politikalarýnýn bu deðiþime nasýl hizmet ettiði incelenmektedir. Sonuç bölümünde ise, yapýlan incelemelere dayalý olarak, endüstri-sonrasý kentlerin kamusal mekânlarýnýn deðiþen rollerine yönelik çýkarýmlar yapýlmaktadýr.

Public spaces have been one of the crucial components of cities for centuries. Since the early 1980s, public spaces have increasingly become subject to broad concern of the public sector, private sector and other segments of the society. Particularly under the influence of globalization and privatization policies, the resurgence of broad interest in public spaces has led to a significant improvement in the design and management qualities of contemporary public realms in cities through city-marketing and imaging programs and urban regeneration projects. The rising interest in the public spaces that were undermined, deteriorated and declined for a long time has brought about a considerable improvement in the qualities of public spaces and their effective operation in public life of post-industrial cities. Nevertheless, the public space literature has frequently hinted at the changing roles and features of the public spaces in post-industrial cities. This article aims to draw attention to the changing and evolving roles of public spaces in the post-industrial cities since the 1980s by reviewing the public space literature of the last thirty years. First, it defines the roles of public spaces in cities, and second, it explains in detail the reasons behind the increasing significance of public spaces since the 1980s. Third, the article describes new types of public spaces in the landscape of post-industrial cities, and their characteristics. Fourth, depicting the design and management features, it underlines the changes in the roles of public spaces of the post-industrial cities. In the conclusion, the article summarizes the key issues discussed in the article and seeks to give clues for urban planning and design practice.

Çalýþma ve konut yaþantýsý üzerinden kurgulanan modern kent sisteminde, kentlilerin boþ vakitlerini (leisure) deðerlendirebilecekleri mekanlara olan ihtiyaç giderek artmaktadýr. Bir çok disiplinde boþ zaman, bireysel bir gereksinim olarak tanýmlanmaktadýr. Kentlinin boþ vakitlerini deðerlendirilebileceði kentsel mekanlar ise yüksek yaþam deneyimi sunan kentlerin temel bileþenleridir. Çaðdaþ kentlerin sunduðu boþ zaman deneyiminin; yeterliliði, çeþitliliði, eriþilebilirliði, kamusallýðý, kentsel mekandaki daðýlým özellikleri ve kalitesi gibi konular, kentlinin yaþam kalitesini yükseltmeye yönelik politikalara doðrudan girdi saðlayarak, kentte yaþayanlarýn memnuniyet düzeyini yükseltmektedir. Bugünün kentinde, özellikle yaþam kalitesi yüksek kentsel mekanlar üretme hedefindeki yerel yönetimler için, kentteki boþ vakit deðerlendirme mekanlarýnýn mevcut durumunu gerek norm ve standartlar gerekse kentlilerin algýlarý ekseninde analiz eden çalýþmalara ihtiyaç duyulmaktadýr. Bu çalýþma, dünya kenti olma vizyonuna sahip, üllkemizin en önemli metropolü olan Ýstanbul’daki boþ zaman deðerlendirme mekanlarýnýn kentsel mekandaki daðýlýmý ve hizmet alanlarýný nesnel bir çerçevede ele alarak metropoliten planlama politikalarýna girdi saðlamayý hedeflemektedir. Rekreasyon Mekanlarý, Sosyal ve Kültürel Tesisler ile Alýþveriþ ve Yeme Ýçme Mekanlarý olarak gruplanan çok sayýdaki boþ zaman deðerlendirme mekaný, coðrafi bilgi sistemleri ortamýndaki analizler (Mapping, Measuring Geographic Distribution, Network Analyst) ile görselleþtirilmiþ ve mekansal deðerlendirmeler yapýlmýþtýr. Çalýþma sonucunda, gerek boþ zaman aktivitelerinin mekansal daðýlýmlarý, gerekse hizmet alanlarý üzerinden ölçülen eriþilebilirlik koþullarý açýsýndan, hem aktiviteler hem de metropoliten alanýn çeþitli noktalarý arasýnda önemli farklýlýklar bulunmuþtur. Mekansal adalet açýsýndan önemli sorunlar içeren bu sonuçlarýn boþ zamanlarýn deðerlendirilmesine yönelik gelecekteki planlama faaliyetlerinde göz önünde bulundurulmasý, yüksek yaþam kalitesi hedefindeki yerel yönetimler ve beklentisindeki kentliler için iyi bir baþlangýç noktasý olacaktýr.

The need for the leisure spaces has a growing importance in the contemporary urban system that is a product of the relationship between housing and working. Leisure is defined as an individual need in related disciplines as leisure spaces are the main components of the cities that promise higher urban experience and quality. Adequacy, variety, accessibility, publicity, distribution and quality of the leisure spaces have positive effects on the satisfaction of households in today’s cities as inputs to the quality of life policies of urban management. Therefore, the importance of the leisure studies that analysis the current state of the leisure spaces in terms of norms, standards and perception of residents is growing for the urban managers whose liability is to increase quality of life in cities. By objectively analyzing the location, distribution, accessibility and service area of the leisure spaces, this study aims to provide insights to metropolitan planning policies in Ýstanbul which is the most important metropolis of the Turkey. Leisure spaces in this study is categorized as recreation places (parks / green spaces and sport areas), social and cultural facilities and shopping centers. These leisure categories have analyzed and illustrated by the techniques of geographical information systems such as mapping, measuring geographic distribution and network analyst. As the main results of the study, there is a significant difference both in between activity categories and various places in urban space in terms of spatial distribution and service areas. In the future planning actions, these results which indicate serious problems in terms of spatial justice, would be a good starting point for the local government’s livability policies and environmental satisfaction of the residents.

Ýkincil konutlar, kullanýcýlarý tarafýndan yýlýn belirli zamanlarýnda ve belirli sürelerde dinlenme, tatil yapma, kentsel yaþamdan uzaklaþma gibi sebeplerle rekreatif amaçlý olarak kullanýlan genellikle fiziksel çekiciliði yüksek olan bölgelerde inþa edilen yapýlardýr. Özellikle kýyý bölgelerinde yer alan ve çoðunlukla tatil amaçlý kullanýlan ikincil konutlar, zaman içerisinde çeþitli sebeplerden dolayý birincil konuta dönüþebilmektedir. Mevcut ikincil konut yapýlarý, birincil konuta dönüþürken kullaným þekli ve kullanýcý ihtiyaçlarý deðiþmekte, bu durumda ikincil konut yapýlarýnda kullaným süresinin bütün yýla yayýlmasýyla kullanýcý gereksinimleri de farklýlaþmaktadýr. Ýkincil konut olarak tasarlanan yapýlarýn zaman içerisinde birincil konuta dönüþürken kullanýcý gereksinimlerine cevap verebilmesi, mimari sürdürülebilirliðin saðlanmasý bakýmýndan son derece önemli ve gereklidir. Sürdürülebilirliðin saðlanabilmesi için, ikincil konutlarýn birincil konutlara uyarlanmasý sürecindeki gereksinimler doðru bir þekilde tespit edilmeli ve belirlenen ihtiyaçlar doðrultusunda deðiþen kullanýcý gereksinimlerine cevap verebilecek nitelikte esnek tasarýmlar yapýlmalýdýr. Bu araþtýrma genelde, ülkemiz kýyý bölgelerinde bulunan ve yoðun yerleþmelerden oluþan ikincil konutlarý özelde ise, Mersin ili kýyý alanlarýnda konumlanmýþ ve farklý dönemlerde inþa edilmiþ dört ikincil konut yerleþmesini (tatil sitesi) mimari açýdan incelemekte, mekânsal deðiþimleri tespit ederek kullanýcý ihtiyaçlarýný ve kullaným þeklini belirlemektedir. Bununla birlikte ikincil konutlarýn zaman içerisinde birincil konut olarak kullanýlmaya baþlanmasýnýn kentsel ve sosyal nedenleri ve bu deðiþimin getirdiði gereksinimler irdelenmektedir. Bu tespit ve deðerlendirmelerin sonucunda bu çalýþma, ikincil konut tasarýmlarýnda, özellikle kentsel ve sosyal sebeplerle birincil konut olarak kullanýlabilme potansiyeli olan alanlarda esnek ve sürdürülebilir tasarým baðlamýnda deðerlendirilmesi gereken ölçütleri belirlemekte, tasarýmý yönlendiren bir yol haritasý oluþturmayý amaçlamaktadýr.

Secondary houses are structures which are usually built in the areas with high physical attractiveness and are used by their users at certain times and periods in a year for recreational purposes like vacation, having rest and being out of the urban life. Because of various reasons, secondary houses, which are situated especially at coastal areas and are usually used for vacation, can be adapted to primary houses. While existing secondary houses are adapted to primary houses, because of being used for the whole year, their using type and user requirements become different. It’s extremely important and necessary in terms of carrying out the architectural sustainability that structures which are designed as a secondary house should fulfill the user requirements while adapting to primay house in time. To carry out the sustainability in the process of adapting the primary houses to the secondary houses, the user requirements should be determined properly and flexible designs which should fulfill the various user requirements should be done. This research examines the secondary houses with its architectural respects, which are situated at the coastal areas of our country and are composed of dense settlements in general, and in four secondary houses (vacation sites) which are built in different periods in Mersin in detail. The study also identifies the spatial changes and determines users’ requirements and usage types. In addition to this, the urban and social reasons of using the seondary houses as primary houses during the time and the requirements as necessitated due to this changing are studied. As a result of this determination and evaluation, this study determines the criterias which are required for flexible and sustainable design in secondary houses especially for the areas which have potential to be used as primary houses due to urban and social causes, and aims to determine a road map that steers design.

Tüm dünyada olduðu gibi Türkiye’de de 1980 yýlý yönetim anlayýþlarýnda yaþanan dönüþüm anlamýnda kýrýlma noktasý olarak tanýmlanmaktadýr. Bu dönüþüm devletlerin yapýsýndan toplumsal yapýlara, planlamadan kent mekanlarýna bir çok alanda yapýsal deðiþikliði beraberinde getirmiþtir. Neoliberal dönem olarak tanýmlanan bu süreçte kent mekanlarý metalaþtýrýlarak hem piyasa temelli ekonomik büyüme hem de elit tüketim pratiklerinin sahnesi haline getirilmektedir. Kentlerde, kamu-özel sektör ortaklýklarýyla þekillendirilen, sermayenin çýkarlarý doðrultusunda geliþtirilen müdahaleler gün geçtikçe artmaktadýr. Bu dönemde, planlamanýn özünü oluþturan kamu yararý planlama meslek uygulamalarýnda temel deðer olmaktan çýkmaya baþlamýþtýr. Proje temelli yaklaþýmlarla, planlama alaný iþlevsizleþtirilmekte ve itibarsýzlaþtýrýlmaktadýr. Türkiye’de ekonomik politikalar doðrultusunda planlama politikalarý ve ilgili mevzuatta yapýlan düzenlemelere baðlý olarak kent mekanýný þekillendiren müdahalelerin en yoðun olarak yaþandýðý kent Ýstanbul’dur. Bu makalede, 1980 yýlýndan itibaren,Türkiye’de planlama alanýný ilgilendiren yasal düzenlemeler ve deðiþiklikler kamu yararý baðlamýnda deðerlendirilmekte, bunun yanýnda Ýstanbul’da gerçekleþtirilen kentsel müdahaleler planlama politikalarý ve yasal düzenlemeler ile iliþkileri, mekansal daðýlýmlarý ve kamu yararýna aykýrýlýk teþkil ettiði düþünülen konular çerçevesinde ele alýnmaktadýr. Çalýþmada 1980’den bugüne 36 yýllýk süre, 1980–2000 ve 2000 sonrasý olmak üzere iki ayrý dönem kapsamýnda incelenmekte, dönemler arasý ortaklaþan/ayrýþan konular deðerlendirilmektedir.

The year 1980 is a breaking point in regard to transformation of governmental paradigms in Turkey, like in the rest of the world. This shift has brought along structural transformations over many fields including state and social structures as well as planning approach and urban spaces. During this period identified as neoliberalism, commodified urban space is turning into a scene for practices of market-oriented economic development and elite consumption. In cities, interventions which are shaped by public-private partnerships and are developed in line with the interests of capital, are increasing day by day. In this period, public interest that constitutes the main principal of planning has begun to cease to be the essential value of the planning implementations. Through the project based approaches, field of planning is now being turned into a non-functional act and is being discredited. In Turkey, Istanbul is the most affected city from interventions forming the urban space depending on relevant legislation and planning policies’ regulations made in accordance with economic policies. In this article, planning legislation and amendments from 1980s are evaluated in the context of public interest besides that urban interventions in Istanbul are discussed depending on relationships with planning policies and legislations, spatial distributions and the topics which they constitute a contradiction about public interest. In this study 36 years from 1980 to present day are investigated within two period which are 1980 to 2000 and after 2000 and the similarities/differentials between periods are evaluated.

Eylem planý yaratým süreci; yerel kaynak ve potansiyelleri kullanarak toplumun problemini kendisinin belirleyip önceliklendirildiði, çözüm için yerel halkýn aktif olarak sorumluluk aldýðý, etkin ve katýlýmcý bir süreçtir. Kýrsal alanda yaþayan halkýn yerel potansiyelleri ve sorunlarý analiz ettiði, bilginin paylaþýldýðý, ortak fikrin üretildiði, belirlenen problemin çözümüne yönelik eylemin planlandýðý ve gerçekleþtirildiði bir süreci amaçlar. Sürecin planlanmasýný ve uygulanmasýný içeren bu çalýþma; katýlýmcý yaklaþýmla, alanda belirlenen potansiyel ve sorunlar ýþýðýnda, metodolojisi oluþturulan bütüncül bir eylem planý sürecinin seçilen yerleþme özelinde uygulama sürecini ve sürecin etkinliðinin/uygunluðunun deðerlendirilmesi deneyimini aktarmaktadýr. Stratejik hedeflere ulaþmaya yönelik eylem adýmlarýný tanýmlayan katýlýmcý, kaynak etkin, somut sonuçlar üreten, toplum yönlendirmeli, ölçülebilir/performans standartlarýna sahip bu yaklaþýmýn; baþarýsýný etkileyen faktörlerin ve toplumda yarattýðý etkinin tartýþýlmasý gelecek deneyimler için yol göstericidir.

The process of designing action plan is an active and participatory process where the society determines and prioritizes the problem using local resources and potentials and local people take the responsibility for the solution. It aims a process where rural people analyze local potentials and problems, share knowledge, produce joint ideas and plan and conduct the action towards the solution of the problem. The present study that includes planning and application of the process explains the design of a holistic action plan process methodology with a participatory approach and based on the potentials and problems determined at the field. It reflects the experience of the application process particular to the selected settlement and the assessment of the effectiveness / adequacy of this process. Discussion of the factors that affect the success of this approach that defines the action steps towards the achievement of strategical goals, participatory, resource-efficient, society-directed and with measurable measurement standards and its effects on the society would guide future experiences.