Bu çalýþmada sosyal sermaye kavramýnýn Dünya Bankasý’nda yer alan kalkýnma tartýþmalarýnýn nasýl içine girdiði ve Dünya Bankasý’nýn sosyal sermaye kavramýný geliþtirerek yeni kalkýnma yaklaþýmlarýna nasýl dahil edildiði incelenmiþtir. Sosyal sermaye kavramý öncelikle Bourdieu ve Coleman ile gündeme gelmiþ olmasýna raðmen; Putnam ile son derece popülerleþmiþtir. Dünya Bankasý; oluþturduðu kalkýnma planlarýnýn baþarýsýzlýklarý ya da hatalarýný incelerken, banka içindeki çeþitli çalýþma gruplarý sosyal sermaye kavramýný sürece dahil etmiþ ve bu konuda yeni yaklaþýmlar ortaya koymaya baþlamýþtýr. Bu yaklaþýmlarýn en önemlilerinden biri; Banka’nýn stratejilerine çok ciddi eleþtiriler de getiren Woolcock’ un yapmýþ olduðu çalýþmalardýr. Woolcock; öncelikle Dünya Banka’sýnýn neden baþarýsýz olduðunu incelemiþ, sosyal sermaye bakýþý ile bu kalkýnma planlarýný analiz etmiþ ve yeni bir teorik çerçeve oluþturmuþtur. Woolcock’un geliþtirdiði yaklaþýmýn Türkiye’nin kalkýnma perspektifine ipuçlarý üretmek üzere derlenmesi yazýnýn konusunu oluþturmaktadýr.

This paper investigates how the social capital term is involved into the World Bank’s development discussions and how the World Bank developed social capital term and integrated it into new development approaches. Even though social capital is initially discussed by Bourdieu and Coleman; it became wide-known after the studies of Putnam. While discussing and analyzing the errors and failures of the development projects, some research groups in the World Bank, embedded the social capital into the process and started to create new approaches towards to development. One of the most important approach belongs to Woolcock who is also very critical to the policies and strategies of the Bank about development. Firstly, Woolcock investigated the reasons behind Bank’s failures and then he analyzes these development plans through social capital view and designed a new theoretical framework for Bank’s social capital debates. The main subject of this paper is compiling these new approaches that Woolcock developed in order to create some insights towards Turkey’s developmental perspective.

Ýzmir-EXPO Alaný (Ýnciraltý) planlama süreci uzun ve karmaþýk bir süreç yaþamýþ, henüz alan bir çözüme kavuþamamýþtýr. 1980’lerden beri, yerel yönetimler ve bölgede yaþayanlar EXPO Alanýna iliþkin farklý öneriler geliþtirmiþlerdir. Son dönemde þehir vizyonuna aykýrý olarak EXPO süreci ve pazarlama giriþimlerine paralel yönde merkezi yönetimlerin ve yatýrýmcýlarýn büyük proje niyetleri, alanýn önemini arttýrmýþtýr. EXPO Alanýndaki imar planlarýnda kimi aktörler bölgenin imara açýlmasýný isterken kimileri de tam tersini savunmaktadýr. Balçova-Ýnciraltý bölgesi kent içinde önemli bir yere sahiptir ve tüm kentlinin ihtiyaçlarýna yönelik olarak planlanmasý gerekmektedir. Kent içinde kalan bu geniþ araziyi kendi haline terketmek mantýklý deðildir. Önemli olan bölgenin yerel özelliklerini ön plana çýkararak sürdürülebilir kentsel planlama yaklaþýmýyla ele alýnmasýdýr.

Ýzmir-EXPO Area (Ýnciraltý) has experienced long and complicated planning process, however, the problem has not been resolved yet. Since the 1980s, local governments and residents made different proposals for the development of EXPO Area. Parallel to the process of EXPO and marketing initiatives, the central government and investors intend to make large-scale projects against the city vision. Some stakeholders advocate to develop the land and others argue this development. Balçova-Ýnciraltý Area is a place of interest in the city and has to be planned for the whole city dwellers. It is not logical to protect this large area in its current form. The major point is to transform the area considering local features with sustainable urban planning approach.

Deprem baþta olmak üzere, tüm doðal afetlere karþý hazýr konumda olmak bir zorunluluktur. ÝBB 2002 yýlýnda depreme hazýrlýklý olmak amacýyla JICA ile birlikte bu yönde çalýþmalar yapmýþ rapor hazýrlamýþtýr. Ancak daha sonra günlük yaþamda sýklýkla yaþanan kaza, yangýn ya da hasta taþýma gibi hýzla hareket edilmesi gerekli durumlarda bile yaþanan zorluklar, yapýlan hazýrlýklarýn yeterince hayata geçirilemediðini göstermektedir.
Bu makale “Ýstanbul’da afet yönetimi ve acil ulaþým yollarýnýn deðerlendirmesi” konulu yüksek lisans çalýþmasý esas alýnarak hazýrlanmýþtýr. Çalýþmada, kent bütününde mevcut durum deðerlendirilmesi yapýlmýþ, acil müdahale koþullarýnýn saðlanabilmesi için, yönetim modeli ve ulaþým düzenlemelerine iliþkin öneriler getirilmesi amaçlanmýþtýr.

It is a necessity to be ready against natural disasters, mainly earthquakes. Ýstanbul Metropolitan Municipality, parallel to her works in this direction, made further studies with JICA ÝN 2002 and prepared a report. However, even the difficulties experienced during daily accidents, fire and patient transportation which necessitates quick actions, indicates precautions forseen are not easily put in practice.
This article is prepared based on masters thesis named “assessment on disaster management and emergency transportation routes in Ýstanbul”. In the study, present status of the city is evaluated, management model and recommendations given related to transportation arrangements, in order to achieve the emergency actions.

Bir yerleþimin eþsiz form ve örüntüsü, özgün karakteri, o toplumun kültürüne göre yerleþimle içinde yaþayanlar arasýndaki diyalektik etkileþim sonucunda þekillenmiþtir. Toplumlar ve kültürleri deðiþtikçe, toplumlarýn ortaklaþa ürettikleri kararlarýn sonucu olan yapýlý çevre de dönüþmektedir. Modernleþme süreciyle birlikte kentler yeniden üretim mekaný haline gelmiþtir. Bu durum hem toplumlarýn ayrýþmasýna neden olmuþ hem de geleneksel yerleþmeleri dönüþtürmüþtür. Modernleþmenin akýlcý ve standartlaþtýrýcý mekansal uygulamalarý çoðunlukla geleneksel yerleþmelerin doðal ve kültürel deðerlerini yok ederek özgün karakterin ve örüntünün zaman içinde kaybolarak dönüþmesine neden olmuþtur. Böylece, geleneksel yerleþmelerin mevcut örüntüsünün, sosyo-ekonomik ve kültürel yapýsýnýn tarih içindeki anlamlý rolü ile vurgulanarak korunmasý kentsel planlama açýsýndan önemli bir gündem maddesi haline gelmiþtir.

Türkiye’de geleneksel yerleþim örüntüleri, 20. yüzyýlýn ortalarýndan itibaren modernizasyonla gelen ekonomik ve teknolojik geliþmeler sonucu farklý yaþam biçimlerine, yerleþim pratiklerine ve yapýlaþmalara açýk hale gelmiþtir. Zaman içinde geleneksel yerleþim örüntülerinin görsel olduðu kadar, sosyo-mekansal ve kültürel karakteri kaybolmaya baþlamýþtýr. Bu makalenin amacý, öncelikle, kültür ve fiziksel çevre arasýndaki etkileþimi ontolojik yaklaþýmla ele alarak karakter ve kültür mirasý kavramlarýný açýklamaktýr. Sonrasýnda, modernitenin ontolojik kabulü ihmali ile baþlayan sosyo-mekansal bozulmalarýn geleneksel yerleþim örüntülerinin varlýðý üzerinde yarattýðý sýkýntýlarý, Türkiye’deki modernizm ile dönüþen kentsel yaþam dinamiklerine paralel olarak ortaya koymayý hedeflemektedir. Özgün karakter ve kültürel mirasýn korunmasý anlayýþý kentsel planlama ve tasarým disiplinlerinin saðladýðý temel birikimden yola çýkýlarak ontolojik bir yaklaþýmla deðerlendirilecektir.

The unique form and pattern, authentic character of a settlement are shaped as an outcome of dialectic interaction between the inhabitants and the settlement according to the culture of that society. As societies and their culture change, the built environment, the outcome of the collectively produced decisions of the societies is adapted. With modernization, cities became spaces of re-production. This situation leads both the disorientation of society and the transformation of the traditional settlements. The imposition of standardized spatial implementations of the modernist rationale has commonly generated transformation of the authentic character and patterns of the traditional settlements vanishingly in time by destroying the existing natural and cultural values. In this respect, the conservation of the existing pattern of the traditional settlements, their socio-economic and cultural structures by highlighting their meaningful role in history becomes a significant issue for urban planning discipline.

In Turkey, traditional settlement patterns have been subject to the effects of different life styles, settlement practices and building processes as a result of the economic and technological developments of modernization since the midst of 20th century. In time, the socio-spatial and cultural characters of the traditional settlement patterns as much as their visual characters have started to disappear. The aim of this article is, initially, to explain the concepts of authentic character and cultural heritage by approaching the interaction between culture and physical environment from an ontological perspective. Later, the article puts forth the inconveniences in the ‘beings’ of the traditional settlement patterns, generated by the socio-spatial breakdowns stemming from the disregard of ontological assumptions due to modernization in parallel with changing dynamics of everyday urban life in Turkey. It evaluates the conservation conception of the authentic character and cultural heritage of settlements on the basic tenets of the urban planning and design disciplines in terms of ontological approach.

Bu yazý AOÇ ve Ankara’nýn bütünleþik, diyalektik kent sorununu tarif etmeyi amaçlamaktadýr. Cumhuriyet devrimi sonrasý yeni toplumsal yapýnýn formülasyonunda AOÇ’nin kuruluþu ve Ankara’nýn baþkent oluþu tarihsel olarak kesiþmekle beraber, sonrasýnda da önemli bir kent parçasý haline gelen AOÇ ile Ankara kent bütününün mekânsal örüntülerinin deðiþimi ve dönüþümü de siyasal perspektif çerçevesinde birbirini izlemiþ ve etkilemiþtir. Bildiri Ankara kent biçeminin deðiþimini, bizatihi AOÇ arazileri ve çeperinde incelemekte; bu alanlarýn 1920’lerden bugüne deðiþen yasal, yönetsel, ekonomik, siyasal düzlemde deðerlendirilmektedir. Bu anlamda özellikle 2000’ler sonrasýna yoðunlaþýlarak, neoliberal kentleþme pratiðinin AOÇ arazisi üzerindeki çarpýcý etkilerinin bir deðerlendirmesi yapýlmýþtýr. AOÇ özü, tözü itibariyle bir kamusallýðýn, kolektifliðin simgesi olarak üretilmiþ iken; siyasi otoritenin iktidarýný zor ile simgeleþtirdiði bir alan haline dönüþmüþ, hukuk ve kural tanýmazlýðýn meþruiyet kazandýðý bir dönüm noktasýna tanýklýk etmiþ, yeni kentsel toplumsal muhalefetin konusu haline gelmiþtir.
Bu çerçevede AOÇ’nin deðiþim ve dönüþüm hikâyesi ayný zamanda Ankara kentsel mekânýný, kentsel macrofromunun deðiþimine iþaret etmektedir. Bildiri önemli bir kamu arazisi olan, AOÇ’deki tumturaklý müdahalelerin Ankara kent bütününe çarpan etkisini belgeleme uðraþýdýr.

This paper aims to define the integrated, dialectical urban problems presented by the Atatürk Forest Farm (AFF) and Ankara. The formation of a new social structure in the wake of the Republican revolution coincided with the establishment of the AFF and with Ankara as the nation’s capital. From a political perspective, the transformation of Ankara’s urban spatial patterns has been reciprocally impacted by the development of the AFF as a significant urban district. This article examines the changing urban macroform of Ankara as it has encroached on the boundaries of the AFF. From the 1920s to the present, these areas have been evaluated at various legal, administrative, economic and political levels. Discussed are the ways in which practices of neoliberal urbanization have had severe effects on the land of the AFF, focusing specifically on the 2000s. Through the AFF was established as a symbol of collectivity and publicity, it has instead come to represent the exertion of political power through coercion, being the site of a milestone in the legitimization of disregard for law and order, and the subject of a new urban social opposition. In this framework, transformations of the AFF throughout history indicate changes in the urban macroform of Ankara. This paper endeavors to document the multiplicity of effects of interventions in the use of crucial public land, specifically relating to the AFF and Ankara but with implications for all urban areas.

Bu makale 1980 sonrasý neoliberal dönemde, devingenlik eksenli yeni sembolik iktidar ve bu iktidarýn grameri ile kentsel devingenlik arasýndaki iliþki üzerine gerçekleþtirilen teorik bir tartýþma niteliðindedir.
Genel çerçeve, Bauman'ýn "tüketim toplumu" ve Boltanski ile Chiapello'nun "proje rejimi" kavramsallaþtýrmalarýna vurgu yapýlarak oluþturulmakta ve tartýþmanýn baðlamý, konunun son dönem kentsel devingenliði açýklayýcý "neo-liberal" okuma örnekleri ile iliþkilerine deðinilerek geliþtirilmektedir.
Böylece makale, neoliberalizmin kentlesmesi ve yeni yasal düzenlemeler alanýndaki tartýþmalara atýflarda bulunarak, "bir sonraki proje endiþesi" olarak sentezlenen olgunun, yeni kentsel devingenliðin ve yeni kentsel iktidar gramerinin incelenmesinde bir araþtýrma nesnesi olarak taþýdýðý potansiyeli ortaya çýkartmayý hedeflemektedir.

This paper is concerned with the relationship between the new mobility that underlies the grammar of new symbolic power and urban dynamism in the post-80 era.
Emphasizing Bauman's concept of consumer society and Boltanski and Chiapello's concept of project regime, the context of the argument is developed within an understanding of recent urban mobility and the neoliberal perception of urbanism.
Referring to the discussions on urbanization of neoliberalism and recent legal regulations, the paper aims to uncover the potential in the concept of "next project anxiety" functioning as a research subject to examine the new urban mobility and the new grammar of urban power.